Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Τα "παλιά καλά" χρόνια

Ακούω και διαβάζω συνεχώς για τα "παλιά καλά" χρόνια της Κύπρου, την αξία της λίρας, τις κοινωνικές σχέσεις,  και μια νοσταλγία στην οποία πολλές φορές κι εγώ παρασύρομαι.  Όμως θεωρώ ότι τούτη η νοσταλγία είναι βασισμένη στην τάση μας να ξεχνάμε τα κακά και να θυμόμαστε τα καλά και η έλλειψη -παλαιότερα- ενημέρωσης αλλά και μόρφωσης (ακαδημαϊκής αλλά και γενικής).

Κατ' αρχάς, για μια τριακονταετία περίπου, από το 1940 μέχρι το 1975, η Κύπρος ήταν στη δίνη πολεμικών συγκρούσεων. Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ΕΟΚΑ, TMT, '63 - '64, '67, Εθνικό Μέτωπο, EOKA B', πραξικόπημα, εισβολή, προσφυγιά. Η γενιά των παππούδων μας τα έζησε όλα αυτά, ένω η γενιά των γονιών μας έζησε την εικοσαετία 55 - 75, όπου η ανασφάλεια χτυπούσε κόκκινο. Μόνο από τη δική μας τη γενιά και μετέπειτα υπήρξε ηρεμία και ασφάλεια, που επέτρεψε την άνοδο του βιοτικού επιπέδου... Και όμως οι άνθρωποι που την έζησαν, αναφέρονται σε αυτήν με καλύτερα λόγια απ' ότι για τη σημερινή εποχή!
Ήταν πιο εύκολες εποχές; Μπα! Πόσοι σπούδαζαν τις δεκαετίες του '60 και το '70; Πόσοι είχαν αυτοκίνητο, ακόμα και τηλέφωνο στο σπίτι τη δεκαετία του '80; Πόσο στοίχιζε ένα τηλεφώνημα στην Ελλάδα τη δεκαετία του '90; Θυμάμαι τους γονείς μου να με παίρνουν τηλέφωνο βράδια μετά τις 10 μμ και Σαββατοκύριακα, όταν η Cyta είχε μειωμένα τέλη. Για πολλούς από τους συμμαθητές μου το πρώτο ταξίδι ήταν η εκδρομή της Β' Λυκείου στην Ελλάδα. Συγκρίνετε με το σήμερα και θα καταλάβετε.

Λόγω ακριβώς της ανασφάλειας (σε πολλά επίπεδα)  μέχρι και τα μεσα της δεκαετίας του '90, βασική μας αξία - μέριμνα ήταν η επιβίωση. Η επιβίωση και η αλληλεξάρτηση (Γείτον -γείτονα- έχεις, Θεόν έχεις λέει μια κυπριακή παροιμία). Εξού και οι πολύ καλές σχέσεις με το σόι, το χωριό ή τη γειτονιά (τη μικρογραφία του χωριού στις πόλεις) και τα κοινωνικά δίκτυα που αυτά δημιουργούσαν. Επίσης, ήταν ολιγαρκείς και δεν κυνηγούσαν το χρήμα. Τους πλείστους αρκούσε ο άρτος ο επιούσιος. Δεν έκαναν εύκολα δάνειο. Ξόδευαν λιγότερα από όσα κέρδιζαν και απόταμίευαν. Οι γυναίκες ήταν ως επί το πλείστον οικοκυρές με επάγγελμα το σπίτι και την ανατροφή των παιδιών. Τα παιδιά δεν είχαν πολλά ερεθίσματα και ευκαιρίες. Τη δεκαετία του '80 οι πλείστοι πήγαιναν μόνο ιδιαίτερα αγγλικά. Ως εκ τούτου υπήρχε ελεύθερος χρόνος για παιγνίδι, κοινωνικοποίηση και βοήθεια στην οικογένεια.

Από εκεί και , οι αξίες είναι κυρίως η αυτάρκεια και η παραγωγικότητα. Και κατά συνέπεια, το χρήμα. Το εύκολο χρήμα. Το χρηματιστήριο (1999) το απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας. Και η γνώση. Οι γονείς εργάζονται και οι δύο, πολλές ώρες. Τα παιδιά, από μικρά ξεκινάνε ασχολίες. Κολύμπι, μπαλέτο, καράτε, γλώσσες. Απο νήπια πολλές φορές. Εκεί που στη δική μου γενιά ξεκινούσαμε αγγλικά στην Δ' Τάξη Δημοτικού, σήμερα αρχίζουν από νηπιαγωγείο. Και είναι λογικό, γιατί όσο πιο μικρό είναι ένα παιδί, τόσο πιο εύκολα μαθαίνει.

Οι γονείς, που μπορεί να στερήθηκαν, θέλουν να προσφέρουν τα πάντα στα παιδιά τους. Έτσι εργάζονται πολλές ώρες, με αποτέλεσμα την ανατροφή των παιδιών να αναλαμβάνουν οι γιαγιάδες ή οι νταντάδες. Το χρήμα αύξησε την εγκληματικότητα. Η ευμάρεια έφερε και μετανάστες στον τόπο μας. Και δάνεισμο. Δάνεια στεγαστικά, σπουδαστικά, καταναλωτικά, διοακοποδάνεια, εορτοδάνεια, πιστωτικές κάρτες και δε συμμαζεύεται. Ό,τι συνέβη στις ΗΠΑ τη δεκαετία του '80, συνέβη και στην Κύπρο 20 περίπου χρόνια μετά. 

Οι μισθοί αυξάνονταν, οι τιμές το ίδιο. ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ. Γι' αυτό κάποιοι νοσταλγούν την "αξια" της Λίρας. Η οποία μειωνόνταν συνεχώς λόγω των αυξήσεων.  4.6% πληθωρισμός κατά μέσο όρο από το 1974-2012. Τούτο σημαίνει ό,τι αυτό που κόστιζε 1 Λίρα το 1974 σήμερα κοστίζει σχεδόν 6 (γιατί σήμερα μπορεί να το αγοράζουμε 10, είναι άλλη ιστορία...).  Με τον πληθωρισμό η λίρα σήμερα αξίζει όσο 1/6 της λίρας του 1974. Η λίρα η "σιδεροκέφαλη"!

Δεν υπήρχε έγκλημα; Οικογενειακή βία (σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική); Υπήρχε. Ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι σήμερα. Τότε απλά αποσιωπείτο, για οικονομικούς ή κοινωνικούς λόγους (τι θα πει ο κόσμος...). Πόσες γυναίκες έμειναν σε γάμους - εφιάλτες, για τα παιδιά και γιατί δεν μπορούσαν να είναι ανεξάρτητες οικονομικά. Σε πολλές περιπτώσεις το χωριό/η γειτονιά γνώριζε, αλλά υπήρχε μια άτυπη ομερτά που απέτρεπε τις καταγγελίες.

Σήμερα, λόγω και της χειραφέτησης των γυναικών και της ενημέρωσης είναι πιο εύκολο να καταγγελθούν τέτοια περιστατικά. Και, λόγω των πολλών μέσων ενημέρωσης, βλέπουν πιο εύκολα το φως της δημοσιότητας.

Πηγαίναμε σχολείο και το ξύλο επιτρεπόταν. Με τη βέργα ή το χάρακα. "Κρέας  δικό σου, κόκκαλα δικά μου, δάσκαλε" έλεγαν κάποτε οι γονείς στο σχολείο. Πόσοι γονείς απο σας που με διαβάζετε θα δεχόντουσαν σωματική ή ψυχολογία βία από τους εκπαιδευτικούς;

Δεν υπήρχε διαφθορά διαπλοκή ή σκάνδαλα; Μια χαρά υπήρχε. Ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό. Απλά δεν έβλεπε (ή έβλεπε ελεγχόμενα) το φως της δημόσιότητας.  Άλλωστε, ο θυμόσοφος λαός το λέει: "Εγιω στραώννω τζιαι πουλώ, εσού άμπλεπε τζιαι βόραζε" (εγώ τυφλώνω και πουλάω, εσύ να βλέπεις και να αγοράζεις)

Δε χρειάζεται να αναφέρω τα μέσα και τα ερεθίσματα που είχαμε τη δεκαετία του '80, τα ξέρετε. Προσωπικά υπολογιστή πήρα στα 15. Internet είδα για πρώτη φορά (σε internet cafe) στα 19. LTV (καλωδιακή τηλεόραση με ένα κανάλι) περίπου την ίδια εποχή. Και αποκωδικοποιητή που αγόραζες και κόστιζε 100 Λίρες (~ €170) τότε. 

Υπάρχει και η γνώση. Που επιτρέπει να αποφεύγεις κακοτοπιές. Προσοχή: δε λέω ότι δε χρειαζόμαστε τους ειδικούς. Τους χρειαζόμαστε περισσότερο απο ποτέ. Απλώς μπορείς να αμφισβητήσεις. Να μην γίνεσαι φερέφωνο ή θύμα του κάθε δημαγωγού, πολιτικού, θρησκευτικού ή άλλου. Να μπορείς να πας στην πηγή της είδησης, να ερευνήσεις. Το "πίστευε και μη ερεύνα" γίνεται πλέον "πίστευε και μη, ερεύνα!". Αμπλέπε τζιαι γόραζε (αγαθά, υπηρεσίες, ιδέες, απόψεις κλπ)...

Η αντίθετη άποψη να δαιμονοποιείται, οποιοσδήποτε άλλος τρόπος ζωής πέρα από τον "πατροπαράδοτο" (γάμος, οικογένεια, σπίτι, δουλειά) στηλιτεύεται και απομονώνεται. Για τις γυναίκες και τα παιδιά τα είπαμε. Ιδιοκτησία του άντρα αφέντη.  Οι κόρες παντρεύονται αυτόν που επιλέγουν οι γονείς. Η αυθεντία (γονέας, δάσκαλος, παπάς, πολιτικός, τοπικός άρχων κλπ) δύσκολα αμφισβητείται. "Ξέρεις εσύ καλύτερα από το δάσκαλο;" έλεγε ένας μαθητής σε δημοτικό σχολείο της υπαίθρου, πριν καμμιά δεκαετία, όταν ένας φίλος είχε γράψει μια λέξη ανορθόγραφα στον πίνακα.

Από πλευράς ποιότητας ζωής είμαστε σε πολύ καλύτερη μοίρα σήμερα. Υγεία, εκπαίδευση, εργασία, ενημέρωση, ανέσεις, μέσα, επικοινωνία κλπ Το θέμα σήμερα με την Κύπρο είναι ότι η απότομη αύξηση του βιοτικού επιπέδου σε συνδυασμό με την έλλειψη παιδείας, έχουν δημιουργήσει ένα λαό εγωκεντρικό και αρχοντοχωριάτη χωρίς σεβασμό και στοιχειώδη συμπεριφορά προς τους άλλους. Μια "κοινωνία των χώρκατων" όπως λεει εύστοχα και ο Κ. Μαυράτσας. Ένα λαό που ακροβατεί ανάμεσα στις αξίες του παππού και στο σύγχρονο τρόπο ζωής και σκέψης.





Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

Countdown: Ξένα 90s


Και η αντίστοιχη δεκάδα των ξένων τραγουδιων που ξεχώρισα και συνέδεσα με τη δεκαετία που μας συνέδεσε και μας μεγάλωσε: τη δεκαετία του 90.




10. Coco Jumbo - Mr. President (1996)

Κλασικό EuroDance κομμάτι, χαρακτηριστικό της περιόδου στα μέσα της δεκαετίας. Από το γερμανικό συγκρότημα Mr. President.


9. Losing my religion - REM (1991)

  

8. Bitch - Meredith Brooks (1997)


7. Gangsta's Paradise - Coolio (1995)

Από την ταινία "Dangerous Minds"(Ασυμβίβαστη γενιά") με τη Michelle Pfeiffer. Αποτελεί διασκευή παλαιότερου τραγουδιού.

 

6. Wonderwall - Oasis 1995

Οι κόντρες μεταξύ των Oasis και των Blur για το ποιο είναι το καλύτερο βρετανικό συγκρότημα της εποχής, έχουν μείνει στην ιστορία. 


5.Always - Bon Jovi 1994 


4. Ironic - Alanis Morissette (1996)

 


3. Smells Like Teen Spirit - Nirvana (1991)

Το συγκρότημα που ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά και πέρασε στην αιωνιότητα όταν ο ιδρυτής του, ο Kurt Kobain αυτοκτόνησε, σε ηλικία 27 ετών, το 1994. 
O Kurt Kobain εμπνεύστηκε τον τίτλο του τραγουδιού από τη μάρκα ενός δημοφιλούς αποσμητικού της εποχής!



2. Wind of Change - Scorpions (1991)

O Klaus Meine, frontman του γερμανικού ροκ συγκροτήματος, εμπνεύστηκε το τραγούδι του "Ανέμου της αλλαγής" μετά από επίσκεψη στη Μόσχα, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της. Ένα προφητικό κομμάτι για ο,τι ακολούθησε στη δεκαετία των αλλαγών...




1. Show must go on - Queen (1991)

Το κύκνειο άσμα του μεγάλου Freddie Mercury.

 

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Countdown: Ελληνικά 90s

To National Geographic έχει ετοιμάσει ένα αφιέρωμα στη δεκαετία του 90 - τη δεκαετία που μας ένωσε, όπως χαρακτηριαστικά γράφει ο υπότιτλος. Προφανώς λόγω της ραγδαίας εξάπλωσης των υπολογιστών και του διαδικτίου.

Για τη δική μου γενιά, αυτή ήταν η δεκαετία που μας μεγάλωσε: εφηβεία - στρατός - σπουδές. Γι αυτό, ετοίμασα ένα αφιέρωμα με τα 10+2 σημαντικότερα -για μένα- ελληνικά τραγούδια και καλλιτέχνες της δεκαετίας. Της δεκαετίας που μεσουράνησε το ελληνικό ροκ και το έντεχνο. Τα τραγούδια αυτά έχουν κυκλοφορήσει από το 1990 μέχρι το 1999 και υπάρχει ένα τραγούδι ανά καλλιτέχνη.
 


10. Γιορτή - Τρύπες (1999)

Ο μεγάλος Γιάννης Αγγελάκας τα λέει όλα μέσα σε δύο στροφές... Από τα χαρακτηριστικά ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας και από τα χαρακτηριστικότερα τραγούδια...



Στίχοι:

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
 
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

9. Μ' αρέσει να μη λέω πολλά - Υπόγεια Ρεύματα  (1994)

Από τα χαρακτηριστικά κομμάτια του ελληνικού ροκ εκείνης της εποχής. Από τα τραγούδια που όλοι σιγοτραγουδήσαμε γύρω από μια κιθάρα κάποιο βράδυ...



Στίχος:

Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά
μη λέω πολλά
μ’ αρέσει να κοιτάω ψηλά
κοιτάω ψηλά στ’ ατέλειωτα τραγούδια


8. Τι `ναι αυτό που μας ενώνει - Πυξ Λαξ (1994)

Οι "πρίγκηπες της Δυτικής Όχθης" δε θα μπορούσαν να λείπουν από αυτή την ανάρτηση. Το τραγούδι του Φίλιππου Πλιάτσικα και του Sasa Dragic, πρωτοκυκλοφόρησε το 1994, έγινε όμως γνωστο από τη συνεργασία των Πυξ Λαξ με το Γιώργο Νταλάρα στην Ιερά Οδό το 1997.

  

Στίχοι:

Τι `ναι αυτό που μας ενώνει
μας χωρίζει μας πληγώνει
είναι ο χρόνος που τελειώνει
και ξανά μένουμε μόνοι

 

7. Διδυμότειχο Blues - Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Γιώργος Νταλάρας (1991)

Το τραγούδι είναι βιογραφικό για τον Λ. Μαχαιρίτσα και αναφέρεται στη στρατιωτική του θητεία. Είναι επίσης το κομμάτι που σηματοδοτεί την αρχή της προσωπικής του καριέρας. Ενα κλασικό, διαχρονικό κομμάτι, πρωτότυπο μουσικά και από τα πιο χαρακτηριστικά για το στρατό.
Για το στίχο "τρύπα στη γεωργαφία" είχε διαμαρτυρηθεί ο Δήμαρχος Διδυμότειχου, και, νομίζω, ότι τότε η “παρεξήγηση” λύθηκε με μια κοινή συναυλία του Νταλάρα και του Μαχαιρίτσα στο Διδυμότειχο.

 

Στίχος:

Διδυμότειχο μπλουζ τ’ όνομά του είναι αιτία
Διδυμότειχο μπλουζ τρύπα στη γεωγραφία
Διδυμότειχο μπλουζ αδειανή φωτογραφία
του παράλογου η θητεία
αγχωμένη μαλακία
Διδυμότειχο μπλουζ, Διδυμότειχο μπλουζ.



6. Φωτοβολίδα - Ορφέας Περίδης (1993)

Το τραγούδι λέγεται ότι γράφτηκε για τη γυναικα του που σκοτωθηκε απο μια φωτοβολιδα την ημερα του γαμου τους.


Στίχος:

Όλα είναι ίδια αν δε τ’ αγαπάς
όλα μένουν ίδια άμα δε τα πας


5.Έλα στ΄ όνειρό μου - Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας (1992) 

Οι αδελφοί Κατσιμίχα είναι σταθερή αξία στη δεκαετία αυτή με αρκετούς δίσκους και συναυλίες. Το τραγούδι αυτό το αγαπώ λόγω των στίχων του.


Στίχος:

Έλα στ' όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές
θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε
θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές


 4.Παράκληση - Αλκίνοος Ιωαννίδης (1999)

Το τραγούδι αυτό το ανακάλυψα και το αγάπησα μετά τα 90s. Έχει όμως πολύ καλή μελωδία και εξαιρετικό στίχο. Και μια εξαιρετική ερμηνεία από τους Χ. Αλεξίου - Σ. Μάλαμα - Α. Ιωαννίδη, στην κοινή συναυλία που έδωσαν το 2006 για λογαριασμό του ραδιοφωνικού σταθμού "Μελωδία".



 Στίχος:

 Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ’ ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
  

3. O Γορίλας - Συνήθεις Ύποπτοι (1996)

"Ο γορίλας" του Georges Brassens (που απέδωσε στα ελληνικά ο Χρήστος Θηβαίος) είναι ένα κωμικό τραγούδι το οποίο πραγματεύεται τη δικαιοσύνη και πως αυτή μπορεί να αποδοθεί με τρόπο ασυνήθιστο. Από τα κομμάτια που έχω συνδυάσει με τα 90s και τα φοιτητικά μου χρόνια.


Στίχος:

Θα πω μονάχα πως το κορύφωμα που `χε το αλλόκοτο τούτο δράμα
στρίγγλιζε κλαίγοντας ο δικαστής στα διαλείμματα φώναζε μάνα
φώναζε μάνα σαν το φουκαρά που χθες καταδίκασε για ληστεία
και για κοινό παραδειγματισμό τον αποκεφάλισε στην πλατεία


2.Παραμύθι με λυπημένο τέλος - Μίλτος Πασχαλίδης (1995)

Από τα χαρακτηριστικά τραγούδια του Μ. Πασχαλίδη, από τον πρώτο προσωπικό του δίσκο. Το τραγούδι - ορισμός του ανικανοποίητου. Μελωδικό, χαρακτηριστικό έντεχνο της εποχής. 


Στίχοι:

Έχουν περάσει χρόνοι δέκα
μάτια μου, αχ μάτια μου
η κόρη γίνηκε γυναίκα
μα εγώ απόμεινα παιδί

Και κάθε που χαράζει
με τρώει το μαράζι...

1.Ένα καράβι - Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1993)


Το  "σαπιοκάραβο" του Αλέξανδρου Δήμα κυκλοφόρησε όταν ήμουν Λύκειο και έγινε δημοφιλές ανάμεσα στους συμμαθητές μου στην Γ' Λυκείου. Δε νομίζω να υπήρχε τελειόφοιτος εκείνης της εποχής που να μην έχει τραγουδήσει το ρεφρέν του... Το τραγούδησαμε και για το στρατό και για το πανεπιστήμιο. Μπορεί κάλλιστα να τραγουδηθεί και σήμερα, λαμβάνοντας υπόψην όλα τα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν στον τόπο μας..

 

Στίχοι:

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε
και τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ
να ξενυχτίσουμε και να μεθύσουμε
να τους ξεχάσουμε όλους εδώ

 και

1. Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη - Δημήτρης Μητροπάνος (1992)

Ο τεράστιος Δημήτρης Μητροπάνος έκανε εξαιρετικές δουλειές εκείνη την περίοδο. Οι δύο δίσκοι με το Μάριο Τόκα καθώς και ο (ίσως ο καλύτερος του) με τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Άλκη Αλκαίο, θα μπορούσαν να γεμίσουν αυτό το countdown μόνο με τραγούδια δικά του. Το "Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη" όμως σ' εμένα θυμίζει εκδρομή Β' Λυκείου στην Ελλάδα και με τις πρώτες του νότες, παω πάντα πίσω σε εκείνη την εποχή. Για μένα είναι το πιο χαρακτηριστικό τραγούδι εκείνης της δεκαετίας μαζί με το "Σαπιοκάραβο"...

 

Στίχοι:

Σ’ αναζητώ
Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ’ της αυγής τα χρώματα
σ’ αναζητώ
σ’ αναζητώ μ’ ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι


 

 Bonus:

 Μιχάλης Ρακιντζής - Δικός Σου Για Πάντα (1991)

O Μιχάλης Ρακιντζής είναι από τα σύμβολα της ποπ-ροκ ελληνικής μουσικής για τη δεκαετία του 90. Τραγούδια που έχουν μείνει και εξαιρετικές συνεργασίες (με τον Ian Gillan των Deep Purple καθώς και τη Bonnie Tyler σε δίσκο της Σοφίας Αρβανίτη στο In your heart). Το "Δικός σου για πάντα" έχει διασκευαστεί, ενώ τραγουδιέται ακόμη...


Στίχος:

Γι’ αυτό πιες, σ’ ό,τι είχαμε ζήσει μέχρι χτες
Σ’ όλες τις ωραίες μας στιγμές, βρίσε με ακόμα αν το θες
Μην κλάψεις μόνο και πες, πες πως δε με γνώρισες ποτέ
ήταν οι καλύτερες στιγμές, που θα μείνουν πάντα ζωντανές



Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Εκατό λογιών τόποι - οι κατεχόμενοι τόποι μας...

40 χρόνια... Δε θέλω να γράψω πολλά... Μια υπενθύμιση των κατεχόμεων χωριών μας είναι αρκετή...
Όπως γρεάφει και ο δημιουργός του, ο Ευαγόρας Καραγιώργης:
Το τραγούδι αυτό γράφτηκε γύρω στο 1995 και μπήκε στο δίσκο "Τόποι σε χρώμα λουλακί" το 1997. Η συνάδελφος μουσικός, Βίκυ Κωνσταντίνου μου είχε δώσει έναν κατάλογο κατεχομένων από εκδήλωση που είχε κάνει στο σχολείο της. Σε κάποια στιγμή άρχισα να βάζω τους τόπους σε σειρά και να τους συνδέω με μουσική και στίχους. Όταν ήρθε η ώρα του στούντιο, και ύστερα από εισήγηση της Ιφιγένειας Παπαδοπούλου, ξαναδούλεψα τη σειρά ώστε τα πουλιά να έχουν όσο το δυνατόν πιο ομαλή διαδρομή. Η ονομασία προέρχεται από τα ποιητάρικα τραγούδια, Εκατόν λόγια. Το τραγούδι ερμηνεύουν οι Ε. Καραγιώργης, Δημήτρης Φανής και Παυλίνα Κωνσταντοπούλου.




Τρία πουλιά πετάσασιν να πάσιν, για να δούσιν
από ψηλά τι γίνεται τζιαι να ‘ρτουν να μας πούσιν
Νεάπολην τζιαι Τράχωναν τζι’ ύστερα Ομορφίτα
στον Άη Παύλο τα πουλιά γυρεύκουν τον Ακρίτα
 
Στον Άγιο Δομέτιον ειπάσιν άλλο νάκκον
μα επήαν στον Γερόλακκον τζι ήβραν μεγάλον λάκκον
Κυθραία μα τζιαι Μια Μηλιά, Νέο Χωρκόν τζιαι Βώνη
πετάσαν στο Παλαίκυθρο, στραφήκαν στο Τραχώνι
 
Μ’ αφήκαν τόπους τα πουλιά, παν’ στο Καραβοστάσιν
εκάτσαν τζιαι στη Γαληνή, Πεντάγιυα, για να φάσιν
Που το Ξερόν ερέξασιν στον Ποταμόν του Κάμπου
περάσαν τζιαι που τον Λουτρό που οι ομορφκιές του λάμπουν
 
Μόρφου τζιαι Ζώδκιαν μάνα μου, Κατωκοπιά τζι’ Αργάκι
Μασσάρι τζι ύστερα Φιλιά γυρεύκουσιν νεράκι
Συριανοχώρι συριανός, Καλό Χωριό, Σκυλλούρα
Αγιά Μαρίνα τζιαι Τζιυρά γίνειν, ξερή παλλούρα
 
Τζια απού τον Κορματζίτη μας πετούν ως τα Καρπάσια
φτάνουσιν στον Ασώματον μα κάποιοι τα φαράσαν
Στον Κοντεμένον ύστερα τζιαι στον Άι Αρμόλαν
μα στου Συσκλήπου το χωρκόν είδαν το ‘ναν αλλόν ‘ναν
 
Που τ’ Αγριδάκιν ππιον πετούν στον Λάρνακα Λαπήθου
στου ‘τα τα μέρη είδασιν την ιστορία του μύθου
Φτερύχα, Κάρμι, Δίκωμο, Μύρτου, Πάναγρα, Όρκαν
Στα Λιβερά μια εκκλησιά είσιεν σπασμένην πόρταν
 
Νύχταν Τζιερύνεια, Λάπηθον, μέραν στον Άη Γιώρκη
στον Καραβάν ξημέρωμαν, Τριμίθι το ξηφώτιν
Στον Άγιο Επίκτητο, Κλεπίνη, Καλογραία
είδασιν βάσανα πολλά, είδαν την Χάρζια γραία
 
Τζι’ από τον Μαραθόβουνον στον Στροντζυλόν εκάτσαν
στην Μουσουλίταν, στα Πυρκά είπαν πως εκρεμμάσαν
Πρασκειόν τζιαι Στύλλοι τζι’ Έγκωμη, Λιμνιά τζιαι Άη Σέρκης
είδαν σε ‘σένα μάθκια μου γονατιστό να ππέφτεις
 
Αμμόχωστον, Λευκόνοικον, Πηγήν, Περιστερώναν
ύστερα Γύψουν τζι Ακανθού θέλουν να δουν αλλό ‘να
Φλαμούδι, Μάνδρες, Άρδανα, Τρίκωμο τζι Άης Γιώρκης
Σύγκραση τζιαι Σπαθαρικό χαιρετισμούς να δώκεις
 
Τζι ύστερα Ριζοκάρπασον τζιαι πίσω στην Γιαλούσα
Αγίαν Τριάδαν, Λυθράγκωμη, μα ήταν μαυροφορούσα
Έπειτα Λεονάρισσο τζιαι Κώμα του Γιαλού μας
στην Βουκολίδαν είδασιν τα πάθη του λαού μας
 
Στον Άγιο Θεόδωρο, κατόπιν στο Πατρίκι
Γέρανι, Άγιον Ηλία, στην Εφτακώμη φρίκη
Σταυρώνουν θάλασσα ξηρά, Ταύρου ως το Μπογάζι
Λύση, Κοντέα τζιαι Βατυλή, της Άσσιας το μαράζι
 
Άχνα μα τζιαι Μακράσυκα, Αγρίδι, Καλοψίδα
στην Αγκαστίνα είδαν σε, μα γιώνι δεν σε είδα
Τέλος να ξαποστάσουσιν εκάτσαν εις το Άρσος
μα δίπλα στην Τρεμετουσιάν επαίξαν τα με θράσος
 


Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Ελληνάρας... Ράφτης άραφτος

Ένα πράγμα που με ενοχλεί αφάνταστα είναι η συνομοταξία των υπερπατριωτών στα κοινωνικά δίκτυα, που αποδεικνύουν πως δεν κατέχουν την ελληνική γλώσσα ούτε στο ελάχιστο.
Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει ποσώς να εξαπολύουν μύδρους και να κατατάσσουν οποιονδήποτε διαφωνεί μαζί τους ως "ανθέλληνα", "προδότη", "πουλημένο επειδή απλά ενδύονται μια ελληνική σημαία...


Ξεκινάω από τον πρώτο (που ανάρτησε ... μισή σημαία 60Χ30 = ... 1600 τ.μ.):